دوانگاری در سخنرانی های نمایندگان ایران در سازمان ملل دو دوره اصلاح طلبی و اصول گرایی

یکی از مکانیسم هایی که دولت ها بوسیله ی آن به ارائه ی تصویر از خود ودیگری می پردازند گفتار رهبران آن ها در نهادهای بین المللی معتبر است. سازمان ملل متحد یکی از نهادهایی است که از زمان تشکیل تا کنون مهمترین نقش ها را در عرصه های بین المللی ایفا کرده است. روسای جمهور ایران از جمله افرادی بوده اند که با ارائه ی سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل کوشیده اند مفهوم خود ایرانی و دیگری غربی را تبیین کنند.هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی گفتمان سخنرانی های نمایندگان ایران در مجمع عمومی سازمان ملل و تبیین هدف نمایندگان ایران از سخنرانی هایشان به عنوان گونه ای از ارتباط در سطح بین الملل است.بررسی مفصل بندی های گفتمانی هر یک از سخنرانی ها به مثابه ی دسترسی تاریخی به افکار و تصویری است که از کشور و ملت ایران توسط رهبران هر دوره به مخاطبان خاص ( رهبران حاضر درمجمع عمومی سازمان ملل) و مخاطبان عام ( افکار عمومی جهانی به واسطه رسانه ها) عرضه شده است.به همین دلیل این پژوهش می کوشد با بررسی نحوه ی ارائه ی خود و دیگران ( تلقی از ما و آن ها ) گفتمان رهبران ایران را مورد بازکاوی قراردهد.مطالعه، تحلیل زبان قدرت و شناخت ساختار آن انگیزه ی انجام این تحقیق است چرا که این پژوهش را قادر می سازد که تصویری روشن از ساختار قدرت سیاسی و روابطی که در چارچوب گفتمان مسلط شکل می گیرند بدست آورد. این پژوهش از نوع پژوهش های «تبیینی» است که در مقام آزمون مدعا یا مقابله فرضیه های نظری با واقعیت هایی که این فرضیه ها بر آن ها دلالت دارند، از روش تحلیل گفتمان بهره می گیرد. ادعای نخست این تحقیق این است که روسای جمهوری ایران در دو دوره ی اصلاح طلبی و اصول گرایی در قالب سخنرانی های خویش در مجمع عمومی سازمان ملل به بازنمایی غرب به مثابه ی دیگری پرداختند و برای آزمون ادعای نخست در این پژوهش از نظریه ی پسااستعماری استفاده خواهد شد.ادعای دوم این پژوهش این است که دوانگاری و غیریت سازی های صورت گرفته در این متون متأثر از گفتمان اصلاح طلبی و اصول گرایی است و برای آزمون فرضیه ی دوم از روش تحلیل گفتمان انتقادی تئو ون دایک استفاده می شود. نوع داده های در این پژوهش از جنس داده های متنی است. منظور از داده های متنی، سخنرانی دو رئیس جمهور جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل در مورد «غرب» می باشد. در این پژوهش سعی می شود با تحلیل این متون نشان داد که اولاً: چگونه روسای جمهوری ایران در دو دوره ی اصلاح طلبی و اصول گرایی در قالب سخنرانی های خویش در مجمع عمومی سازمان ملل به دوانگاری با غرب به مثابه ی دیگری پرداختند؟؛ ثانیاً : نشان داد دوانگاری و غیریت سازی های صورت گرفته در این متون متأثر از گفتمان اصلاح طلبی و اصول گرایی است.